من محمدرضا امین داور دانشجوی دکتری روانشناسی دانشگاه تهران و کاندیدای رواندرمانی تحلیلی هستم. در مقطع کارشناسی ارشد مسیر مطالعاتی_پژوهشی ام را با مباحث روانشناسی، زبانشناسی و علوم اعصاب شناختی درباره ذهن و آگاهی دنبال کردم.
در حین مطالعاتم به جمله ای از اریک کندل نوروساینتیست برخوردم که گفته بود «روانکاوی همچنان منسجم ترین و از نظر منطقی رضایت بخش ترین دیدگاه را درباره ذهن ارائه میکند». به همین خاطر بیش از پیش به مطالعه روانکاوی پرداختم و عصب روانکاوی را به صورت جدیتر دنبال کردم.
اواخر دوره کارشناسی ارشد به مدت دو سال رواندرمانی پویشی فشرده کوتاه مدت را تحت نظر سوپروایزر رسمی آموختم و به عنوان رواندرمانگر پویشی آغاز به کار کردم.
با این همه و با توجه به مطالعات و تجربیات بالینی ام بیشتر به روانکاوی علاقه مند شده بودم. به همین جهت درمان خود را با یک روانکاو لکانی آغاز کردم و همزمان در دوره مقدماتی روانکاوی فرویدی-لکانی شرکت کردم.
تاکید لکان بر زبان همیشه برایم جالب و هیجان انگیز به نظر رسیده. او روانکاو را نه کاوشگر یک قاره ناشناخته بلکه یک زبانشناس در نظر میگیرد. در واقع روانکاو یاد میگیرد، نوشته ای که زیر چشمانش است و در معرض دید همگان قرار دارد را رمزگشایی کند.
در همین راستا مطالعات پیشرفته روانکاوی را میگذرانم و تحت نظارت بالینی اساتید این حوزه میباشم.
علاوه بر دوره ها و جلساتی که در زمینه روانکاوی دنبال میکنم، مشغول به ترجمه و تدوین محتوا در حوزه روانکاوی هستم.
فعالیت درمانی من متمرکز بر مراجعینی با نشانگان روان‌تنی، افسردگی، وسواسی، اضطرابی، تعارض‌های بین‌فردی و مسائل ارتباطی می‌باشد.